Van Gansewinkel
| Informatie | |
|---|---|
| Sinds 1964 was de Van Gansewinkel Groep actief op het gebied van
afvalinzameling en recycling. Het bedrijf vertegenwoordigde het grootste
aandeel in de afvalmarkt in Nederland. Daarnaast behoorden België en
Luxemburg tot de thuismarkt. De activiteiten die in andere Europese landen
eerst waren opgebouwd, werden later weer afgebouwd, behalve voor de merken
Maltha en Coolrec. Deze hadden activiteiten in Duitsland, Frankrijk,
Portugal en Hongarije. Op 28 februari 2017 is Shanks Group Plc gefuseerd met de Van Gansewinkel Groep tot Renewi, waardoor het grootste afval- en recyclingbedrijf in de Benelux ontstond. Bij Van Gansewinkel waren de inzamelingsactiviteiten in België en Nederland verdeeld over vier regio's. Nederland was ingedeeeld in regio's Noord en Zuid en België bestaat uit Oost en West. De activiteiten in Wallonië, Luxemburg, werden geleid door een speciaal managementteam. Van Gansewinkel heeft een voor een afvalbedrijf relatief korte, maar rijke historie. Met een eigenzinnige oprichter Leo van Gansewinkel die zijn bedrijf eerst deels verkocht aan Essent, en later volledig terugkocht om het uiteindelijk opnieuw te verkopen aan private equity, onder leiding van KKR en CVC. Deze hadden in 2016 AVR gekocht en zagen in de overname een bedrijf ontstaan dat de gehele keten van inzameling tot verwerking zou omvatten, en daarmee een ijzersterke positie in de markt zou hebben. Leo van Gansewinkel had zich toen operationeel al lang teruggetrokken. Voorman van het bedrijf was al jaren Ruud Sondag. Hij zette het bedrijf op weg met een duidelijke visie richting de circulaire economie. 'Afval bestaat niet', is de term die in 2009 werd geïntroduceerd. Een opmerkelijke zet. Niet alleen door afval in feite te ontkennen (en daarmee grondstoffen impliciet te erkennen), maar ook omdat er nationaal een marketing concept werd neergelegd dat aansloeg. De campagne zette niet alleen Van Gansewinkel op de kaart, maar plaatste meteen ook de gehele afvalsector in een ander licht, waar andere bedrijven ook zeker van profiteerden. In de marketing ging het voor de wind, maar het bedrijf ervoer vooral tegenwind. Vlak na de overname, ontstond de crisis van 2008 die de sector, en dus ook Van Gansewinkel hard trof. Desondanks was de ambitie van het bedrijf er niet minder om. Verschillende acquisities werden gedaan, waaronder de niet-gevaarlijke activiteiten van Veolia in België. Daarmee veroverde Van Gansewinkel een leidend marktaandeel in afvalinzameling in België. Ondanks de overnames bleef Van Gansewinkel financieel een zorgenkindje. Dat kwam vooral door de schuldenlast die het bedrijf moest meetorsen na de overname door het private equityfonds. Het overnamebedrag had Van Gansewinkel via leningen zelf gefinancierd, en de rente daarop legde een zwaar beslag op het bedrijf. Door de saneringen en het achterblijven van investeringen begon het beeld van Van Gansewinkel te kantelen. Banken, die de leningen voor een groot deel hadden verstrekt, begonnen terughoudend te worden met herfinancieren, en dat leidde weer tot nieuwe saneringen. In 2012 vonden Ruud Sondag en zijn medebestuursgenoot Diederik Gijsbers dat het genoeg was, en stapten op. In hun plaats kwam Cees van Gent, die al snel de gevraagde saneringen ging doorvoeren. In 2013 kreeg Van Gansewinkel een nieuwe kredietfaciliteit, maar moest het winstgevende AVR verkopen. Dat lukte snel, vier maanden later aan het Chinese Cheung Kong Infrastructure (CKI). Hoewel de positie iets verbeterde, bleef het krediet voor Van Gansewinkel een te zware last. Toen eind 2014 de sanering er opzat, en een verkoop van Van Gansewinkel was mislukt, trad Cees van Gent terug en trad Marc Zwaanveld aan. Duidelijk was dat er iets grondig moest veranderen, of de toekomst van het bedrijf was niet meer gegarandeerd. Het private equity stond in die tijd zeer negatief in het nieuws vanwege de werkwijze om de bedrijven die ze kochten vol te hangen met leningen. Anders gezegd, het gekochte bedrijf financierde voor een groot deel |
|
